دو قدم مانده به صبحی؛
تازه محمد صالح اعلای جان ما را به مرغزار گفت‌وگو با دکتر میرعابدینی هدایت کرده بود، که مجری جان برنامه اشاره به حکایتی از "جلال آل‌احمد" کرد. آل‌احمد آن‌قدر متقی و به راست هدایت‌شده بوده است که یک بزرگراه و یک جایزه‌ی دولتی به نامش شود. اما با برده شدن نام "غلامحسین ساعدی" که متقی و تواب درست و حسابی نبوده است، قضیه‌ی آنتن زنده‌ی شبکه‌ی چهار، قضیه‌ی جن و بسم‌الله شد و "مشکل فنی جان!" پیش آمد و برنامه‌ی دو قدم مانده به صبح قطع شد.
اما قصه این‌جا تمام نشد؛
صالح‌اعلای جان که در نقش ناتور ما را از این مرغزار به آن مرغزار هدایت می‌کرد رضا کیانیان و محمد رحمانیان را از معبر محترم شبکه‌ی چهارم سیما به خانه‌ی ما آورد. اما تا گفت‌وگوی این دو هنرمند تئاتری آغاز شد، قضیه‌ی جن و بسم‌الله دوباره برقرار شد!
این بار آقای کیانیان در یادآوری خاطره‌ای از فیلم "خانه‌ای روی آب" اشاره به "مستی" و صحنه‌ی بازی کردن "مست شدن" خود کرد که باز "مشکل فنی جان!" پیش آمد!
دو قدم رد شده از صبح؛
این ممیزی به خودی خود مشکلی ندارد، مصیبت آن جاست که روی صفحه‌ی تلویزیون نوشته می‌شود "بینندگان فرهیخته به خاطر مشکل فنی برنامه قطع شد" و ما بینندگان "فرهیخته" از دم باید شاسکول باشیم که "ممیزی ماهوی" را از "مشکل فنی" تشخیص ندهیم.
اشارات و تنبیهات؛
1- درصد الکل موجود در "غلامحسین ساعدی" و "مستی" برای قطع شدن آنتن زنده‌ی یک برنامه‌ی تلویزیونی کافی است!
2- اساسا و اصولا تلویزیون ایران شبیه بارباپاپا است. هر وقت و هر موقع از شبانه روز که بخواهد به هر رنگ و شکل می‌تواند تغییر قیافه دهد.
3- در تلویزیون مگر جای بی‌ناموسی‌ست که از "ساعدی" و "بازیگری" حرف می‌زنید؟
4- اون کنترل ماهواره کجاست؟
