نقدی به رفتار کاربران بالاترین و دیگر دوستان
این حق شماست که نسبت به یک هنرمند حساسیت به خرج بدهید، اما کدام قانون، عرف یا اصل اخلاقی به شما اجازه می‌دهد که با شیوه‌ی نخ‌نمای توپخانه‌ای برای آنان به نوعی پرونده‌سازی کنید؟
این حق شماست که مثلا رفتار اجتماعی و انتخاب مناسبات یک هنرمند با نهادهای دولتی و حکومتی را، با هنرمند دیگری مقایسه کنید، (که یکی به فلان مراسم رفت و عافیت طلبید و دیگری برای دفاع از باور و اندیشه‌اش آن همه گرفتاری و سختی کشید و سختی حبس و محرومیت اجتماعی را برگزید.) اما هرگز گمان نکنم این راه درست باشد که با انتشار عکس‌های پیش از انقلاب یک بازیگر زن در کنار عکس‌های او که با حجاب رسمی و مجلسی ِ عرف ِ مجالس رسمی کشور در مراسمی شرکت کرده است، به تخریب وجه شخصی و اجتماعی او بپردازید.
در بسیاری از خانواده‌ها، و در همین خانواده‌های طبقه‌ی متوسط رو به بالا، نوع پوششی که سال‌ها پیش عرف بود، امروز نوعی ناهنجار محسوب می‌شود و تفاوت نوع پوشش آنان در محافل خانوادگی‌شان، گواه این ادعاست.
از همین‌روست که اگر می‌توان عکس‌های مادران و زنان خانواده‌ی خود را برای مقایسه و استهزا در کنار عکس‌های امروزشان به صورت علنی منتشر کنیم، این اجازه را می‌یابیم که با بازیگران این‌گونه برخورد کنیم.
بهتر است برای نقد رفتار یک هنرمند و آسیب‌شناسی رفتاری آنان در معادلات و اتفاقات مهم اجتماعی، شیوه‌ای تمیزتر و اخلاقی‌تر برگزید، که مدت‌هاست دیگرانی که در پرونده‌سازی‌هایی این‌چنین متبحرتر از ما هستند، اگر بخواهند یکی از اصحاب قلم و هنر را از راه راست، برون‌رفته نشان دهند، به پرونده‌سازی اخلاقی برای او می‌پردازند. مرور پرونده‌ی نویسندگان و روزنامه‌نگاران در سال‌های دور و نزدیک و اعلام جرم و اتهام برای ایشان، موید این مطلب است.
بی‌اخلاقی و بی‌انصافی دیگران، هرگز بی‌اخلاقی و بی‌انصافی ما را اخلاق و انصاف نشان نخواهد داد. شیوه‌ی عجولانه‌ی برخورد با اخبار و اتفاقات - که ممکن است دل ما را به درد بیاورد - بسیار دور است از صبری که در انسجام و استمرار سکوت خرداد اتفاق افتاد و هزینه‌ی آن را به آن بهای گزاف پرداختیم و می‌پردازیم، سکوتی که دور از تخریب آنان که مثل ما فکر نمی‌کنند و هم‌رای ما نبودند شکل گرفت؛ انتخاب شیوه‌ای که نشانه‌ی آگاهی اجتماعی ما بود.
شمشیر دو دَم است قضاوت در حال افراد، مراقب باشیم.
13 تیر 1389
