قبل‌تر گفته بودیم؛
"شعر باید خودش بیاد" یعنی ما در ترانه‌سرایی به انزال ادبی رسیده‌ایم.
حالا باید بگوییم:
با توجه به متن ترانه‌ی "عشق نمی‌خوابه" آن مشکل اول، یعنی انزال ادبی در ادبیات و ترانه‌سرایی حل شده، اما متاسفانه بر اثر استفاده‌ی بیش از حد از داروی رفع مشکل، موضوع برعکس شده و این قضیه نمی‌خوابد و به نعوظ ادبی رسیده‌ایم.
تا الان که به خیر گذشته، ما نگرانیم در مرحله‌ی بعدی چه صحنه یا اتفاقی در ترانه خواهد افتاد؟ آیا خانواده‌های ما امنیت خواهند داشت؟ آیا باید کم کم ترانه‌ها را فقط ساعت دو نیمه‌شب به بعد گوش کنیم؟ آیا تلویزیون‌ها در پخش این موارد ملاحظاتی نخواهند کرد؟ ما نمی‌دانیم.
راهکار
به نظر ما یا باید قبل از سرایش، ماست میل کنند یا اثرات خود را قبل از اجرا برای چند نفر بخوانند. خلاصه این‌که ویراستار به درد چنین جاهایی می‌خورد.
